VAT można odliczyć tylko od ciastek i owoców zakupionych na spotkania z kontrahentami. Od tych udostępnionych pracownikom już nie.
-
Opublikowane przez radca prawny Arkadiusz Foryś
- Opublikowane w AktualnościPITPodatkiPrawo pracyPrzedsiębiorcy
Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w (nieprawomocnym) wyroku z 8 grudnia 2015 r. (sygn. akt I SA/Kr 1370/15):
„nie sposób uznać, by przekazanie przez stronę skarżącą swoim pracownikom posiłku (owoców, a głównie jabłek) do spożywania w czasie bieżącej pracy, tj. w sytuacji, gdy pracownik sam decyduje, czy i kiedy skonsumuje pozostawione mu do dyspozycji artykuły spożywcze, skutkowało odliczeniem podatku, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy podatkowej.
Dostarczenie takiego posiłku pracownikom nie wiąże się bowiem z prowadzoną przez podatnika działalnością.
Wskazywane przez skarżącą spółkę argumenty sprowadzające się do twierdzenia, że zapewnienie pracownikom drobnego poczęstunku ma wpływ na ich wydajniejszą i lepszą pracę, pozwalając na posilenie się bez przerywania i dezorganizacji tejże pracy, a także przyczynia się do budowania korzystnej atmosfery w pracy są zbyt daleko idące i wskazują na daleko pośrednie i hipotetyczne powiązanie nabytych towarów z czynnościami opodatkowanymi.
Zapewnienie posiłku w sytuacji wskazanej przez skarżącą spółkę nie jest niezbędne dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, pracownicy bowiem są zobowiązani świadczyć pracę niezależnie od poczęstunku, jaki serwuje im z własnej woli pracodawca.
Zasadnie zatem organ podnosi, że w istocie dojdzie tu do zabezpieczenia prywatnych, osobistych potrzeb pracowników przez pracodawcę. Na gruncie brzmienia art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, z którego wynika, że zużycie przez pracownika towarów (w tym napojów i artykułów spożywczych) udostępnionych przez pracodawcę będzie podlegało opodatkowaniu, o ile nastąpi na jego cele osobiste wykształcił się pogląd, że wprawdzie ustawa nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciem potrzeb osobistych pracownika, przyjmuje się jednak, że co do zasady są to te potrzeby, których realizacja nie wiąże się ze stosunkiem pracy lub innym, który łączy przekazującego i osobę otrzymujące towar.
Potrzeby osobiste, to w szczególności takie, których pracodawca nie ma obowiązku zaspokoić, a pracownicze to takie, do których zaspokojenia pracodawca jest zobowiązany (np. w oparciu o art. 232 Kodeksu pracy i rozporządzenie wykonawcze Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów – Dz. U. z 1996 r., nr 60, poz. 279, czy rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy – t.j. Dz. U. z 2003 r., nr 169, poz. 1650 z późn. zm.).
Na gruncie niniejszej sprawy nie było mowy o konieczności zapewnienia pracownikom skarżącej spółki tzw. posiłków profilaktycznych (dla pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnie uciążliwych), a zatem dostawa owoców nie stanowi wypełnienia obowiązków wynikających z przepisów prawa.
Należy więc uznać, że takie każdorazowe, w zwykłych okolicznościach zapewnianie posiłku pracownikom nie ma związku z czynnościami opodatkowanymi pracodawcy.
Inaczej by było, gdyby zaistniały pewne szczególne sytuacje, np. okres wytężonej pracy lub pracy w nadgodzinach, która to sytuacja nie miała jednak miejsca w realiach niniejszej sprawy.
Wbrew stanowisku zawartemu w skardze organ prawidłowo przywołał orzeczenie TSUE z dnia 11 grudnia 2008 r. w sprawie C-371/07 Danfoss A/S i AstraZeneca A/S v. Skatteministeriet.
ZOBACZ WYROK TRYBUNAŁU SPRAWIEDLIWOŚCI UNII EUROPEJSKIEJ
W wyroku tym Trybunał wyraził stanowisko, że przepis art. 6 ust. 2 (świadczenie usług za wynagrodzeniem) co do zasady dotyczy nieodpłatnego wydawania posiłków przez przedsiębiorstwo swym pracownikom w lokalach tego przedsiębiorstwa, chyba że – co winien zbadać sąd krajowy – potrzeby przedsiębiorstwa, jak na przykład potrzeba zapewnienia sprawnego i nieprzerwanego przebiegu spotkań służbowych, wymagają od pracodawcy zapewnienia takich posiłków. Zasadą jest więc, że dostarczanie posiłków traktowane jest jako świadczenie usług przez podatnika na rzecz pracowników do celów innych niż związane z jego działalnością. Dopiero przy zaistnieniu szczególnych okoliczności (Trybunał wskazuje tu na spotkania służbowe) można mówić o realizacji celu związanego z działalnością, a zatem nie celu o charakterze prywatnym.”
„(…) zużycie przez pracownika owoców w trakcie spotkania służbowego nie nosi znamion użycia na cele osobiste (prywatne), lecz jest uzasadnione potrzebami pracodawcy, takimi jak zapewnienie sprawnego przebiegu spotkania służbowego.
Podobnie jeśli chodzi o udostępnianie owoców kontrahentom spółki (tzw. gościom zewnętrznym). (…) okoliczność ta będzie związana pośrednio z wykonywaniem działalności opodatkowanej.
Jednakże, co strona skarżąca skwapliwie pomija, we wniosku o wydanie interpretacji oraz uzupełnieniu do nim wyraźnie wskazano, że spółka nie jest w stanie wydzielić, jaka część artykułów spożywczych (owoców) będzie zużywana przez pracowników oraz gości zewnętrznych podczas spotkań służbowych, a jaka przez wszystkich pracowników w ramach swobodnego korzystania z nich w trakcie codziennej pracy. Skoro zatem nie jest możliwe wyodrębnienie, a następnie zweryfikowanie jaka część towarów związana jest ze zużyciem na cele osobiste, a jaka na cele związane z działalnością gospodarczą, to wnioskodawcy nie będzie przysługiwać zwolnienie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przy zakupie tych towarów (owoców) zużywanych przez pracowników zarówno w trakcie pracy, jak i podczas spotkań służbowych, a także przez gości zewnętrznych, mimo że spotkania służbowe zewnętrzne i wewnętrzne są związane co do zasady z działalnością gospodarczą.
Konsekwencją powyższych rozważań było prawidłowe w opinii Sądu uznanie przez organ, że skoro wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu owoców, to zużycie to nie będzie podlegać opodatkowaniu w trybie art. 7 ust. 2 ustawy podatkowej.”
ZOBACZ TREŚĆ ORZECZENIA WSA W KRAKOWIE WRAZ Z UZASADNIENIEM (sygn. akt I SA/Kr 1370/15)
powrót na stronę główną prawników z FWSK
