Nowe zasady zawierania umów o pracę na czas oznaczony – obowiązek informacyjny pracodawców

18 lutego 2016

Nowe zasady zawierania umów o pracę na czas oznaczony – obowiązek informacyjny pracodawców

Opublikowane przez radca prawny Arkadiusz Foryś
Opublikowane w Aktualności Nowe prawo Prawo pracy Przedsiębiorcy

Jak już wcześniej informowaliśmy – w dniu 22 lutego 2016 r. (poniedziałek) wchodzi w życie Ustawa z 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 1220) która zmienia (a można nawet powiedzieć, że rewolucjonizuje) zasady zawierania i rozwiązywania umów o prace na czas oznaczony.

Krótkie omówienie tych zmian nastąpi poniżej, jednak warto zwrócić uwagę na związany z tymi zmianami – a potencjalnie istniejący:

obowiązek informacyjny po stronie pracodawcy.

Ponieważ ww. nowelizacja może zmieniać również (warunki) umów o pracę na czas oznaczony zawartych przed jej wejściem w życie (w zakresie okresu wypowiedzenia), to może skutkować powstaniem u pracodawcy obowiązku poinformowania o tej zmianie pracowników, których ona dotyczy, a to zgodnie z treścią art 29 § 3² Kodeksu pracy:

„Pracodawca informuje pracownika na piśmie o zmianie jego warunków zatrudnienia, o których mowa w § 3 pkt 1-4, o objęciu pracownika układem zbiorowym pracy, a także o zmianie układu zbiorowego pracy, którym pracownik jest objęty, niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu 1 miesiąca od dnia wejścia w życie tych zmian, a w przypadku gdy rozwiązanie umowy o pracę miałoby nastąpić przed upływem tego terminu – nie później niż do dnia rozwiązania umowy.”

Tym samym najpóźniej do dnia 22 marca 2016 r. może powstać obowiązek poinformowania pracowników zatrudnionych na umowach czasowych o zmianie np. zasad (okresu) ich wypowiadania.

A to choćby dla tego, że na mocy art 14 ust. 1 ww. ustawy nowelizującej:

„1. Do umów o pracę na czas określony, trwających w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, które przed tym dniem zostały wypowiedziane, stosuje się przepisy dotychczasowe.

Do umów o pracę na czas określony zawartych na okres do 6 miesięcy albo zawartych na okres dłuższy niż 6 miesięcy, w których nie przewidziano możliwości ich rozwiązania z zachowaniem 2-tygodniowego okresu wypowiedzenia, trwających w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, w zakresie dopuszczalności ich wypowiedzenia stosuje się przepisy dotychczasowe.
Przy wypowiadaniu umów o pracę na czas określony zawartych na okres dłuższy niż 6 miesięcy, w których przewidziano możliwość ich rozwiązania z zachowaniem 2-tygodniowego okresu wypowiedzenia, trwających w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się okresy wypowiedzenia, o których mowa w art. 36 § 1 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.
Do umów o pracę na czas określony, trwających w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się art. 25¹ ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, jednakże do okresu zatrudnienia, o którym mowa w tym przepisie, wlicza się okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony przypadający od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, a trwająca w tym dniu umowa o pracę na czas określony jest uważana za pierwszą umowę w rozumieniu art. 25¹ ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą albo za drugą umowę w rozumieniu tego przepisu, jeżeli została zawarta jako druga umowa w rozumieniu art. 25¹ ustawy zmienianej w art. 1 w dotychczasowym brzmieniu.
Umowa o pracę na czas określony zawarta od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, jednakże w okresie 1 miesiąca od dnia rozwiązania drugiej umowy w rozumieniu art. 25¹ ustawy zmienianej w art. 1 w dotychczasowym brzmieniu, jeżeli okres ten rozpoczął bieg przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy lub w dniu jej wejścia w życie, jest uważana za umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony.
Przepisu ust. 4 nie stosuje się do umów o pracę zawartych na czas określony przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, jeżeli rozwiązanie takiej umowy przypada po upływie 33 miesięcy od tego dnia i stosunek pracy pracownika podlega szczególnej ochronie przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia upływu okresu 33 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy; w takim przypadku umowa rozwiązuje się z upływem okresu, na jaki została zawarta.”

Jak łatwo zauważyć, czytelność ww. przepisów wprowadzających nowelizację, jest dość ograniczona i celem uniknięcia naruszenia ww. obowiązku informacyjnego, o którym mowa w cytowanym powyżej art. 29 ust. 3(2) Kodeksu pracy, zalecane jest aby każdy pracodawca przeprowadził krótki audyt prawny zawartych w jego firmie umów czasowych celem sprawdzenia:

które z nich podlegają już nowej regulacji,
którego z pracowników trzeba poinformować na piśmie o zmianach.

Czasu jest niewiele. Co najwyżej 1 miesiąc.

Warto przypomnieć, że wspomniana nowelizacja :

w istotny sposób zmienia zasady zawierania i wypowiadania umów na czas oznaczony, wprowadzając limit ilościowy (nie więcej niż 3) i czasowy (nie dłużej niż łącznie 33 miesiące) takich umów,
nakłada na pracodawcę obowiązek powiadomienia okręgowego inspektora pracy o zawarciu umów na czas oznaczony, które – przekraczają ww. limit w ramach wyjątków przewidzianych kodeksem pracy,
zrównuje okresy wypowiadania umów na czas oznaczony i nieoznaczony.

Nowe brzmienie art. 25 i 25 (1) Kodeksu pracy:

„Art. 25. § 1. Umowę o pracę zawiera się na okres próbny, na czas nieokreślony albo na czas określony.

2. Umowę o pracę na okres próbny, nieprzekraczający 3 miesięcy, zawiera się w celu sprawdzenia kwalifikacji pracownika i możliwości jego zatrudnienia w celu wykonywania określonego rodzaju pracy.
3. Ponowne zawarcie umowy o pracę na okres próbny z tym samym pracownikiem jest możliwe:

1) jeżeli pracownik ma być zatrudniony w celu wykonywania innego rodzaju pracy;

2) po upływie co najmniej 3 lat od dnia rozwiązania lub wygaśnięcia poprzedniej umowy o pracę, jeżeli pracownik ma być zatrudniony w celu wykonywania tego samego rodzaju pracy; w tym przypadku dopuszczalne jest jednokrotne ponowne zawarcie umowy na okres próbny.

Art. 25¹. § 1. Okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony, a także łączny okres zatrudnienia na podstawie umów o pracę na czas określony zawieranych między tymi samymi stronami stosunku pracy, nie może przekraczać 33 miesięcy, a łączna liczba tych umów nie może przekraczać trzech.

2. Uzgodnienie między stronami w trakcie trwania umowy o pracę na czas określony dłuższego okresu wykonywania pracy na podstawie tej umowy uważa się za zawarcie, od dnia następującego po dniu, w którym miało nastąpić jej rozwiązanie, nowej umowy o pracę na czas określony w rozumieniu § 1.
3. Jeżeli okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony jest dłuższy niż okres, o którym mowa w § 1, lub jeżeli liczba zawartych umów jest większa niż liczba umów określona w tym przepisie, uważa się, że pracownik, odpowiednio od dnia następującego po upływie okresu, o którym mowa w § 1, lub od dnia zawarcia czwartej umowy o pracę na czas określony, jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.
4. Przepisu § 1 nie stosuje się do umów o pracę zawartych na czas określony:

1) w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy,

2) w celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym,

3) w celu wykonywania pracy przez okres kadencji,

4) w przypadku gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie

– jeżeli ich zawarcie w danym przypadku służy zaspokojeniu rzeczywistego okresowego zapotrzebowania i jest niezbędne w tym zakresie w świetle wszystkich okoliczności zawarcia umowy.

5. Pracodawca zawiadamia właściwego okręgowego inspektora pracy, w formie pisemnej lub elektronicznej, o zawarciu umowy o pracę, o której mowa w § 4 pkt 4, wraz ze wskazaniem przyczyn zawarcia takiej umowy, w terminie 5 dni roboczych od dnia jej zawarcia.”;

W art. 29 Kodeksu pracy dodano też § 1¹ w brzmieniu:

„§ 1¹. W przypadku zawarcia umowy o pracę na czas określony w celu, o którym mowa w art. 25¹ § 4 pkt 1-3, lub w przypadku, o którym mowa w art. 25¹ § 4 pkt 4, w umowie określa się ten cel lub okoliczności tego przypadku, przez zamieszczenie informacji o obiektywnych przyczynach uzasadniających zawarcie takiej umowy.”

W związku ze zmianą treści art. 36 w § 1 (wprowadzenie do wyliczenia) Kodeksu pracy, które otrzymało brzmienie:

„Okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony i umowy o pracę zawartej na czas określony jest uzależniony od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy i wynosi:”

okres wypowiedzenia umów na czas oznaczony został zrównany z okresem wypowiedzenia umów na nieoznaczony i uzależniony od stażu pracy pracownika u danego pracodawcy.

Nowe zasady zawierania umów o pracę na czas oznaczony – obowiązek informacyjny pracodawców

Powiązane wpisy